Klaudia i Szymon

  REFERAT Z KONFERENCJI     

                                                                                                                      

   Jestem szczęśliwą matką piątki dzieci, wśród których jest

Szymek, prawie trzynastoletni już kawaler, o którym chciałabym

państwu opowiedzieć. Moja „przygoda" z Szymkiem

- tak, właśnie przygoda, bo to, co się do tej pory wydarzyło

w naszym życiu, poprzez ludzi, których do tej pory spotkaliśmy

po wyczyny, zwłaszcza te, którymi możemy się

pochwalić w imieniu Szymka - to jedna wielka przygoda.

Gdyby Szymka nie było albo gdyby był inny (tzn. zdrowy),

byłoby inaczej - tak normalnie i zwyczajnie.

Szymek urodził się cało i prawie zdrowo (bo z dodatkowym

chromosomem) w listopadzie 1998

roku. Jak każda matka byłam w szoku. Nic nie

wiedziałam o zespole Downa. Oczywiście, w głowie

miałam sto różnych myśli: czy będzie chodził,

czy będzie mówil, jak będzie się rozwijał i co ze szkołą??? Już

wtedy zadawałam sobie pytanie, co zrobimy, gdy przyjdzie

ten czas i moment edukacji Szymona. Jednak na kilka lat

odłożyliśmy „na półkę" ten temat, ponieważ nasze

życie toczyło się wokół rehabilitacji naszego pierworodnego

syna. Szymek był dzieckiem dość sprawnym ruchowo i nie

chorował zbyt często. Przez cały ten czas staraliśmy się nie

ukrywać go w domu i byliśmy otwarci na wszelkiego rodzaju

nowinki dotyczące zespołu Downa. Jednak, jak wszyscy rodzice,

chcieliśmy chronić nasze dziecko i zatrzymać jak najdłużej

pod naszymi skrzydłami.

Wsłuchując się w ciszę

Kiedy przyszła pora na pójście do przedszkola było nam o tyle łatwiej,

ze Szymek miał w przedszkolu wsparcie ze strony starszej

siostry, Gabrysi. Mimo, ze byli razem w grupie i Szymek powoli

oswajał się z otoczeniem, ja nadal przesiadywałam, początkowo

pod klasą, a pózniej w domu, wsłuchując się w ciszę, aby

usłyszeć dzwonek telefonu z wiadomością, ze Szymek płacze

i chce do domu, do mamy. Telefon oczywiście nie dzwonił. Nie

wiem po kim syn odziedziczył zdolność do szybkiej aklimatyzacji

w nowym otoczeniu, bo naprawdę radził sobie dobrze.

Przedszkole samorządowe w naszej miejscowości okazało się

chwilowym, dobrym pomysłem. Może dlatego, że dzieci w tym

wieku są jeszcze małe i nie zauważają wielkich różnic między

sobą. Zdarzyło się oczywiście, ze znalazł się jakiś bohater w stylu

„Zorro", Początkowo Szymek spuszczal tylko głowę, nie potrafił

się obronić, ale  w końcu nauczyl sie nie tyIko skutecznie

bronić, ale i dokuczyć a to namalował kreskę na rysunku kolegi,

a to nożyczkami pociął komuś bajeczkę. Coraz wyrażniej budziła

się w Szymonie motywacja do obrony własnego "Ja".

Nauka  oswajania

Z większymi obawami rozpoczęliśmy przygotowania do

pierwszej klasy. To, że Sokołów jest małym miasteczkiem,

wiadomo. Co druga osoba to albo nauczyciel, albo znajoma

mama kolegów dzieci. I ten przeszywający

wzrok wszystkich! Szymon był

tym czasie jedynym niepełnosprawnym

dzieckiem w szkole. Miłe było podejście

pani dyrektor, która chwaliła go, że taki

dzielny, ze da sobie radę, że będzie

dobrze. Wychowawczyni klasy cieszyła

się, że po raz pierwszy będzie miała

kontakt z takim dzieckiem, chociaż nie

kryła obawy czy podoła. Wspominała

często, że sam fakt, iż Szymon jest

w klasie, dobrze wpłynie na resztę klasy.

Dzieci przecież  bądą mogły przekonać

się i poznać Szymka oraz jego chorobę.

Może nauczą się w ten sposób jak mu

pomagać, jak się nim opiekować, może

przezwyciężą obojętność, która ogarnia

nas dookola. Tak też było. Koledzy

byli raczej przychylnie nastawieni. Nie

naśmiewali się z Szymka, pomagali mu

odszukać zadanie w ćwiczeniach czy

wykonać coś trudniejszego. Zdarzało

się , że Szymek chował się gdzieś,

w jakimś zaułku szkoły, i cała klasa brała

udział w poszukiwaniach zagubionego

kolegi. Myślę, że wtedy chciał coś przekazać,

a może nie został zrozumiany,

ponieważ miał problem z wyrażną

mową. Druga klasa okazała się trudniejsza.

Szymek pomimo tego, iż miał

dodatkowe godziny nauczania z pedagogiem

i raz w tygodniu z logopedą, nie

dawał sobie rady z programem. Zaczęły

się również problemy z zachowaniem.

On czuł, rozumiał, ze skoro odstaje od                                               Ukochana wychowawczyni 

reszty to coś jest nie tak i brojąc chciał                                                           pani Iwonka !!!

zwrócić na siebie uwagę.

Ja nadal pragnęłam zatrzymać go przy

nas, na miejscu. Myslałam, ze będziemy

w domu razem uczyć się tego,

czego nie zdoła opanować na lekcjach.

Dyrekcja rownież obstawała za tym,

aby Szymek nadal pozostał w szkole.

Jednak ciągłe telefony i narzekania ze

strony wychowawczyni, ze Szymon to,

Szymon tamto, znowu... przesądziły

o tym, ze przyszła pora, aby pomysleć

o zmianie szkoły Tylko gdzie? I jaka?

Myśli o dalszej edukacji syna nie dawały

mi spokoju, nie mogłam spać po

nocach - ja mam dać Szymka do szkoły

specjalnej??

Nie od razu pomyslałam o szkole specjalnej

w Mrowli. Powiem nawet, że

raczej stroniłam od myśli, aby do tej

akurat szkoły posłać Szymka. Przyznam,

że już wcześniej słyszałam o niej, ale

ciągle wierzylam, ze Szymonowi nie jest

potrzebna szkoła specjalna. Jednak po

zaistniałych wydarzeniach z podstawówkątrzeba było zdecydować, jak

dalej potoczy się nauka Szymona.

Jak chyba wszyscy rodzice, pełna niepokoju

i obaw wybrałam się do Mrowli na

„zwiady". Zaskoczył mnie sam budynek;

mały, a w środku przemiła pani dyrektor,

która przyjęła mnie osobiście i oprowadziła

po szkole i internacie. Wszystko

takie inne niż to, co do tej pory było mi

znane. Nie gmach publicznej szkoły, huk,

gwar i setki rozbrykanych dzieciaków.

Tutaj było cicho, miło i spokojnie. Bardzo                                Ulubieni panowie .

ucieszylismy się, a zwłaszcza Szymon,

kiedy znalazł się w klasie z dziećmi                                                    

znanymi ze Stowarzyszenia. Miło było

spotkać się i porozmawiać z ich mamami.

Tak wiele nas łączy, a tak dawno się

nie widziałyśmy.

Klasa skladała się z sześciorga dzieci.

To było dla mnie dziwne i niewiarygodne.

Zajęcia z rożnymi specjalistami: psychologiem,

logopedą, plastyczką, specjalistą

od zajęć ruchowych i podstawowe

lekcje z wychowawczynią. Tyle osób?

Dla szóstki dzieciaków? Pozytywne

nastawienie, szczerość , a zarazem

prostota tych osób uspokoiły mnie - to

było właśnie to, to czego szukaliśmy

dla naszego dziecka.                                                                    

Przez dwa lata Szymek dojeżdżał do                   

szkoły. Chętnie wstawał codziennie rano

i wypatrywał, kiedy po niego przyjedzie

pan Staszek, kierowca szkolnego busa.                    

Cała nasza rodzina bardzo zżyła się

z Ośrodkiem. Tu nie jest tak, jak w szkole

masowej, że spotykamy się dwa razy

w roku na wywiadówce i tyle. My żyjemyrazem z tą szkołą.
Nasze dzieci biorą   udział w zajęciach potrzebnych do nauki,

funkcjonowania w środowisku. Począwszy

od tak łatwych dla nas rzeczy jak obsługa

w kuchni, przyrządzenie kanapek,

czy trudniejsze już - zrobienie zakupów

w sklepie. To dzięki temu odważyłam się
 w tym roku po raz pierwszy wysłać

Szymka do sklepu po jedną, jakąś potrzebną
mi rzecz, ale nie to jest ważne.

Ważne jest to, ze dzieci uczą się tego,

co naprawdę jest im potrzebne w życiu i robią to

chętnie. A potem ile jest chwalenia się

babciom, dziadkom!

Oprócz zajęć obowiązkowych są też

milsze, nawet nagradzane, a to dzieci

lubią najbardziej. Są to konkursy, do

których Szymek jest często przygotowywany

przez panie i zawsze chętnie

bierze w nich udział, a jego radość się

udziela i nam, zwłaszcza kiedy wraca

z dyplomem i pochwałami.

Szymek to taki mały artysta, ale jego talent

dopiero tutaj został odkryty W szkole

podstawowej nie było mu dane uczestniczyć

w jakichkolwiek konkursach, bo

jak to, dziecko z zespołem Downa? Ma

wystepować? Ma reprezentować klasę?

lub szkołę? Przecież on ledwo co mówi!

Niestety ale tak było. Teraz za to musiałam

kupić teczkę na jego dyplomy i znależć

w domu wolną połkę na jego trofea.

Pochwalę się, że i rodzice mogli wykazać

się swoimi zdolnościami. Nie ukrywam,                    

sama brałam udział w przedstawieniu                                                      KLAUDIA

zorganizowanym z okazji Dnia Dziecka 

podczas ubiegłorocznego pikniku szkolnego.

Rownież ostatnie jasełka były

pięknym przeżyciem - na jednej scenie

występowali wspólnie dzieci, rodzice

i nauczyciele.

To jest naprawdę miłe, kiedy tak razem

coś robimy dla naszych dzieci, to przybliża

ludzi, a atmosfera, która panuje w tej

szkole jest godna pochwał. Bo gdzie

indziej są tak mili ludzie? Począwszy od

pań sprzątających, kierowców, kucharek

z ogromnym sercem, pań z biura i naszych

kochanych nauczycieli? Właśnie

to wszystko przeważyło szalę i zdecydowaliśmy

się w zeszlym roku na następny

krok. Szymon zamieszkał w internacie.

Drużynowy Szymek

Początkowo, jak to ja , wydzwaniałam co

drugi dzień i pytałam o Szymka. Znowu

niepotrzebnie się martwiłam . Szymon

był zachwycony i bardzo szybko

przystosował się do życia i warunków

panujących w internacie. Mógł przede

wszystkim korzystać z większosci

zajęć pozalekcyjnych. Został zuchem,

a póżniej drużynowym, no i brał udział

w biwakach jak na prawdziwego zucha

przystało. Przebywając w internacie

wykazał się też pewnego rodzaju dorosłością

i samodzielnością. Wiem też, że

opiekuje się kolegą w pokoju. Nauczył

się samodzielnie dbać o higienę osobistą,

bo wiadomo, w domu to mamusia

wyręczała synka np. przy ścieleniu łóżka.

Widzę rożnicę w zachowaniu. kiedy

przyjeżdza do domu. Ciągle coś robi.

Wymyśla sobie zajęcia i opowiada, co

robił w szkole przez cały tydzień. Tęskni

za szkołą i kiedy przychodzi niedzielny

wieczór, i moment pakowania rzeczy na

cały kolejny tydzień w internacie, bardzo

się cieszy Z uśmiechem wstaje w poniedziałek

już o szóstej rano i czeka na

wyjazd.
Teraz wiem, ze wybór Specjalnego

Ośrodka Szkolno-Wychowawczego

w Mrowli to byl strzał w dziesiątkę.

Zawsze i wszędzie będę mówić o tej

szkole w samych superlatywach, bo

skoro Szymon jest zadowolony i zawsze

chetnie wraca do tego miejsca, coż ja

mogę więcej chcieć? Najważniejsze jest

dobro naszych dzieci, a one wiedzą, co

jest dla nich dobre.

Szkola w Mrowli to jest naprawdę

miejsce dIa mojego syna. Nie wiem,

dlaczego tak się bałam, dlaczego na

siłę chciałam go unormalnić? Tutaj

wszyscy zyskujemy oczywiście Szymek

najwięcej. Ja z kolei cieszę się, że mogę

spotykać się z rodzicami, że możemy

korzystać z porad specjalistów na

organizowanych dIa nas spotkaniach,

przyznam, ze bardzo potrzebnych.

Pani dyrektor chciałabym pogratulować

i podziękować za wszystko, czego tutaj

dokonała, a nauczycielom życzyć wytrwałości

i wyrozumiałości dIa naszych

dzieciaczków.

I to cała moja opowieść, napisana prostym

językiem, bo i taka jest cała historia mojego

Szymka. Prosta i szczęśliwie zakończona,

bo znalezliśmy to, czego szukalismy.!